ဒံုးပ်ံလႊတ္တင္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္

သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ ညီမွ်တဲ့ တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ႏ်ဴတန္ရဲ့ တတိယ နိယာမကို အေျခခံၿပီး ဒံုးပ်ံေတြကို တည္ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလထဲက ေအာက္ဆီဂ်င္ကိုရမွ ေလာင္စာနဲ႔ ထိေတြ႔ မီးေလာင္ၿပီး ဂ်က္အင္ဂ်င္ က အလုပ္ လုပ္ေပမယ့္ ဒံုးပ်ံကေတာ့ ေလာင္စာေရာ ေအာက္ဆီဂ်င္ပါ တခါထည္း ပါေနတာမို႔ အာကာသထဲမွာ ပ်ံသန္းလို႔ ရပါတယ္။ နာဆာကေန ဒံုးပ်ံေတြကို အဓိက ပစ္လႊတ္တဲ့ေနရာက ဖေလာ္ရီဒါ ျပည္နယ္ cape Canaveral အငူမွာပါ။ ကမာၻကေန အျမန္ဆံုး အရွိန္အရဆံုး ေနရာဟာ အီေကြတာ ျဖစ္တာမို႔ အီေကြတာနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာကို ေရြးထားတာပါ။ ဒါ့အျပင္ ကမာၻဟာ အေရွ႕ကေန အေနာက္ကို လည္တာမို႔ အေရွ႕အရွိန္ပိုရမယ့္ အေရွ႕အရပ္ကို ေရြးတဲ့အျပင္၊ ဒံုးပ်ံကေန ပထမအဆင့္ ေလာင္စာအိမ္ကို အႏၱရာယ္ ကင္းကင္းနဲ႔ စြန္႔ပစ္ႏိုင္ဖို႔ ပါ ပင္လယ္ျပင္နားမွာ ရွိတဲ့ ဒီအငူ ကို ေရြးခ်ယ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပါင္ ၆ သန္းေလာက္ရွိတဲ့ ယာဥ္ႀကီး တခုလံုးကို မတင္ႏိုင္ဖို႔ တြန္းအား အမ်ားႀကီး လိုအပ္တာမို႔ ဒံုးပ်ံကို အဆင့္ ၃ ဆင့္ ခြဲၿပီး ပစ္တင္ရပါတယ္။ ပထမ အဆင့္ဟာ အေလးဆံုးပါ။ ေလထုထဲကေန လြတ္သြားေအာင္ ပစ္တင္ၿပီးတဲ့အခါ အေလးဆံုးအဆင့္ကို ကမာၻ႔ေလထုထဲမွာပဲ စြန္႔ပစ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေလထုကလြတ္သြားၿပီး အာကာသထဲေရာက္ရင္ ဒုတိယအဆင့္ကို သံုးရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အရည္ေလာင္စာကို သံုးပါတယ္။ သူ႔အခြံကိုေတာ့ ျပန္မသံုးေတာ့ပဲ စြန္႔ပစ္လိုက္ရင္ အာကာသ ပါတ္လမ္းေၾကာင္းထဲမွာ ရွိတဲ့ အမႈန္ေတြနဲ႔အတူ တနာရီကို မိုင္ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ ပ်ံေနၿပီး တခ်ိန္မွာ တစစီျဖစ္ၿပီး ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္စီးသြားတာပါ။ တတိယအဆင့္မွာေတာ့ သြားလိုတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ေလာင္စာဟာ ထိမ္းခ်ဳပ္တဲ့ ေလာင္စာေလာက္ပဲ သံုးပါတယ္။ အဂၤါၿဂိဳဟ္လို မိုင္ ေပါင္း ေလး ငါးသန္းေလာက္ကို သြားတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ေလာင္စာေတြ အမ်ားႀကီး သယ္သြားစရာ မလိုပဲ rocket science လို႔ေခၚတဲ့ လဆြဲအား၊ ကမာၻ႔ဆြဲအား ၿဂိဳဟ္ေတြရဲ့ ဆြဲအားေတြကိုသံုးပါတယ္။ ဒံုးပ်ံေတြကို လႊတ္တင္မယ္ဆိုရင္ ရာသီဥတုေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္၊ မိုးႀကိဳးမပစ္တဲ့ အခ်ိန္မိုးမသဲတဲ့အခ်ိန္၊ ေလမုန္တိုင္းမက်တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္ရပါတယ္။ လိုက္ပါႏိုင္တဲ့ လူအေရအတြက္နဲ႔ တင္ႏိုင္တဲ့ ပစၥည္း အေလးခ်ိန္ေတြ ကိုလည္း အတိအက် ကန္႔သတ္ထားရသလို အႏၱရာယ္ကင္းႏိုင္သမွ် ကင္းေစဖို႔ပါ စဥ္းစားရပါတယ္။

  Voa News